İstanbul Rüyası Şiiri - Erdal Akçaoğlu

Dün gece düşümdeydin İstanbul, seni yazdım
Şiirin içinde düş, düşün içinde şiir.
Bitmeseydi hayalin emin ol uyanmazdım
Ölmeden mümkün mü ki görmek böyle bir şehir.

‘‘Yıl iki bin yirmi üç, saçlarımda sonbahar
Sen de değiştin yalnız bir ben değil İstanbul.
Bir sen gün eskittikçe güzelsin cennet kadar
Şimdi gençlik yıllarımı bulabilirsen bul.

Kanayan bir yaraydı, bugün hatırda kalan
Anlamışsın İstanbul el çalışmak için var
Bir çeyrek asır önce bu şehirde yaşayan
Şimdi yok avuç açan o çaresiz insanlar.

Şükür sana İstanbul, şimdi yuvasız kuş yok
Çocuklar lunaparkta, okul bahçelerinde
Çocuklar üşümüyor, çocukların karnı tok
Şükür sana İstanbul, her şey yerli yerinde.

Denizaltı tramvay Bebek’ten Üsküdar’a
Üçüncü şahıs metro, Fatih’e Beşiktaş’tan
Mavi bir cennet Haliç hükmetmekte bahara
Çok erken doğmuşuz biz, başlasak yeni baştan.

Ağaçların altında koştururduk günbegün
Çocuk olsaydık şimdi ben ve tüm yaşıtlarım.
Güçbela yakışırdı, belki bundan bu hüzün
Böyle güzel bir kente oyuncak taşıtlarım.

Şimdi genç olmak vardı, yürümek sahil boyu
Aşık olmak, elinde tutmak sıcak bir eli
Martılardan geçilmez olmuş İstinye koyu
Şimdi nerde bilinmez, esen o kavak yeli.

Ey Fatih’in sevdası İstanbul ne güzelsin
Aldığım nefes temiz, gök mavi,deniz mavi
Ne fakir yerlerde, ne başı gökte zenginin
Değil şimdi seninle hiçbir şehir müsavi.

Ey İstanbul, ey güzel şehir, ey şehri sultan
Cahit’in istediği memleket bu olmalı
Orhan Veli oturup Rumelihisarı’ndan
Bu vakit dinlemeli seni, gözler kapalı.’’

Ne güzel rüyaydı bu, tanrım neden uyandım
Bu şehri böyle görsem nedir ki ihtiyarlık.
Son anımda da olsa ölürken adım adım
Yeter de artar bana bu kadar bahtiyarlık.

İstanbul, Ekim 2002