İstanbul Rubaileri-1 Şiiri - İsmet Zeren

Senle yaşar bu şehir,bu büyülü Boğaz.
Sensiz sonbahardır bu şehirde her ilk yaz.
Ne bahar gelir artık, 'ne dalları basar kiraz'
Matemdedir çengiler,matemdedir ince saz.

Yeniköy'den bir gün bir güvercin havalanır.
Eminönü'nde benim için şöyle bir oyalanır.
Kız Kulesin'den sessizce Üsküdar'a dolanır.
Sonra avuçlarıma konar İstanbul'u anlatır.

Martıları çapkındır,balıkları işveli.
Doğmak gerekirse bu şehirde doğmalı.
Sevmek gerekirse bu şehirde sevmeli.
İnsan ölecekse bu şehirde ölmeli.

Sen gelmezsen İstanbul gelir bana
Minarelerinde kandiller yana yana
Bir şehir hatları vapuru yanaşır yüreğime
Çekerim kokunu içime kana kana

Sevdim,hemde çok sevdim bir İstanbul kızını
Yaşadım doya doya sevdanın ilk yazını
Ölsemde gam yemem,mutluluktan sarhoşum
Hiç korkmadan çekerim azrailin nazını

Bu şehrin sevdalısı,bu şehrin delisiyim
Deniziyle sevişen ahşap iskelesiyim
Göklerini kaplayan martıların sesiyim
Her emrine amade en sadık kölesiyim

Sen kokan,sevgin kokan bana bir gül versen
Darılıp hiç kızmayıp bana hep gülüversen
Ne kadar sevinirdim,ah bir bilsen sevgilim
O gül ve tebessümle,bu şehirde ölüversem

İstanbul surlarında bir burç olsaydım
Martı gibi süzülüp nazlıca konarmıydın
Masmavi sularında seni bulsaydım
Ağdaki balık gibi benimle oynarmıydın?

Sarhoşum tek arkadaşım İstanbul meyhanesi
Ağlıyorum taş plakta Hafız Burhan'ın sesi
İçimi ısıtmıyor kumral kızın busesi
Unuttum geçmişimi,geleceğim neresi

Kadehler tükeniyor ışığında mumların
Yüzümde konuşuyor en acısı mimlerin
Ne kadar sarhoş olsam İstanbul bilmeyecek
Müşterisiyim artık en sessiz ölümlerin