İstanbul Şiiri - Faruk Güney

Evimin arkası karanlığa boğulmuş,
ben ise tam ortasında, kararsızım;
önü sahte aydınlıklarla dolmuş,
içimde sokak çocukları tıklım tıklım

Ne selam veren var,
ne de sesli bir siren
İnsan olan uzak kalınca
çok özlüyor, inan!

İstanbul! Nedir bu ayrılığın sebebi?
İçemediğim meşhur acı kahven mi?
Boğaz'ındaki çilingir gecelerin mi?
Belki de başındaki ucubelerindir

Ne dersin?
Doğru ya,
sen herkesi
bitirensin!