İstanbul Ölü Ozanlar Rüyası

Resminin altına en çok şair çocukların yakışır.
Ey İstanbul! Her sokağın bir şiir adıdır.
Mai'den Siyah'a dönen, şu yaşanan yalandır.
Aynı düşe koştu çocukların, aceleleri var, uyuma;
Cahit Sıtkı Bey, genç ve kırgın gitmişti, kaldır Beşiktaş'ı, darılır.

Pera Palas'ta Yahya Kemâl Bey rind-i şeydâdır.
Yeni bir akşam şiirinde yorgun bir İstanbul dokur.
Kandilli Kanlıca'ya, Göksu İstinye'ye karışır.
Yedi tepeye yedi siyah tül çeker, safran sarısı bir el,
Surlarda, şubat yaralarının tenhasında, çocuklar uyur.

Ay döner Sis'e çarpar, Kızkulesi durduk yerde çıldırır.
Sis döner, aşksız bir eve çarpar; Haydarpaşa boğulur.
Nice martı, feryat figân sisi dağıtmaya kanat çırpar.
Feryat Aşiyan'a düşer; umut, kaçar geldiği yerden,
Tevfik Fikret Bey; kimsesiz, avâre çocuklara sarılır.

Veli'nin oğlu Veli, paltosunun yakasını kaldırır.
Paltosu baştan başa balık pulu, ıslığını unutur.
Arkasında sersefil Süleyman Efendi, Yüksekkaldırım'dan geçer.
Veli'nin oğlu Mualla'yı ağlar, Mahmutpaşa Kapalıçarşı'yı;
Saygıdandır, ağlayana ağlanır; külhanlar narasını saklar.

Kaldırımların sevdalısı Necip Fazıl Bey, bir minareye bakar.
Ahmet Hamdi Bey, billûr bir avizenin altında ağlar.
Şimdi Beyoğlu, şen şarkılara batıp çıksa neye yarar?
Yeşilçam'ı kurudu, bütün filmler aşklara yabancı,
Tophane İskelesi'nde Attilâ İlhan, avucunda bir mektup tutar.

Yenihayat satmaya çıkmış ev kaçkını çocuklar.
Birini Cemal Süreya Bey, birini Edip Bey karşılar.
Turgut Bey can evinden yaralı, göğe bakar.
Ümit Yaşar Bey'in bir gözü hep Galata'da,
Oğul oğul yanar, dumanı üstünde bir intihar.

Güneş aya çarpar, gece pul pul dağılır.
Neyzen Baba, hüseynî bir şarkıyı uyandırır.
Şair çocukların Karacaahmet yolunda aynı kefene sarınır.
Nedîm Bey, mahsustan lâle tüten bir şiir düşürür:
Geldik, şiiri şiire vurduk; rüyânızdan geçtik, elimizde lâleler
Yârin yanağıdır İstanbul; yârin yanağı, solduğumuz virâneler

VEDAT SÜMBÜL