İstanbul, 'Mutsuz Çocuklar Kenti'

Az çorbaya
Yarım ekmeğin doğrandığı
Zor günlerdi…
Hayallerle yatılıp,
Hüsranlarla uyanılan sabahlara
Ruh üşümeleri ile uyanılan…
Aşklar şiirlerde söylenir,
Sarılmalar sinema perdesinde olurdu.
İnci'de yenen profiterole
Sevgilinin cansız hayali eşlik ederdi…
Kadıköy'den Beşiktaş'a
Tek geçimlik para kalmıştır cüzdanda.
Gerisi yürü babam yürü Topkapı'ya
E gençlik var serde
Kar demeden Çamur demeden,
Yürümekle biter mi İstanbul'un yokuşları…
Her yağmur sonrası yıkansa da
Kiri bir başka diyarın kirine benzemez İstanbul'un.
Sevgisizlik tozu serpilmiş kentin üzerine
Savurdukça rüzgar
Yapışıyor insanın üzerine Metroda, dolmuşta, Vapurda…
Mutsuz insanlar kenti sanki,
Arınamıyorsun kirli suyunda yıkanmakla…
Arındıramıyor yığın yığın insan arasında
Kurtaramıyor kendini bir başınalıktan…
Her nedense koklanacak gülün
Önce dikeni batıyor
Yarıyor yüreği,
Aşka akacak bir iki damla gözyaşımı
Taksimin arka sokaklarında bırakıyorum.
Sokak lambalarında renklenen,
Boyalı kadınlar görüyorum geceleri
Kabus gibi.
İstiklal caddesinde kaldırım taşları gibi
Dizi dizi minik yürek…
Yalvaran gözlerle bakarken,
Önünden geçiyor
Vizon kürklü bayanlar,
Afili delikanlılar umarsız.
Ezan sesinde dağılıveriyor sokaklara
Renk renk çocuk adamlar…
İstanbul,
Mutsuz çocuklar kenti…
Üst üste taşınmaz bir yük gibi insanların kalabalığı…
İstanbul seni seviyorum diyorum.
Önce kollarını galata kulesi açıyor,
Ardından hemen kız kulesi yetişiyor.
Boğazın her iki yanına geriyorum kollarımı
Tam sarıverecekken seni İstanbul'um
Uyanıveriyorum martı çığlığında
Uykumun en saf halinden.
Anlıyorum ki,
Ne yalandan önce nede yalandan sonra
Biz birbirimize benzemişiz İstanbul…
Yalanlarımız inandığımız gerçeklerimizle yarışırken,
Eski yunan tragedyalarındaki maskeler
Günlük kullanılır olmuş.
Kayıp gitmişiz birbirimizden.
Az çorbaya
Yarım ekmeğin doğrandığı
Zor günlerdi.
Ayakta kalma mücadelesine
Kapılmıştı yorgun yüreğim…
Ne bir sevgiliye çarpmıştı yürek,
Ne de çarpacak kadar cesareti olmuştu.
Şimdilerde aşk arıyorum aşk desem de
Herkes inandı da
Bir kendimi inandıramadım İstanbul…
İnandıramadım rüzgarını özlediğim İstanbul…