İstanbul Mesnevisi Şiiri - İsa Pak

Anne kucağında şefkat, secde ile aydınlanmış çehrelerin nurusun
Duyardık sesini, beş yüz sene yaşamış cedlerimizin ruhusun

Bütün İstanbul eskimeyen bestelerini mırıldanmakta
Çağ edalı bir dantel gibi örgülenen laleler açmakta

İstanbul mukavemet edilmez öyle bir sultanlığa erer ki
Anlarız geçmişimizle sağlam bir ruh köküne bağlı olduğumuzu belki

İstanbul’la gönüller gece-gündüz sırlı bir taksime tabi
Hakka açık ufkuyla içinde buğu buğu mazi kokan cami

İstanbul’u dileyen kalksın varsın bir kere
Fatih’in aşk u hicranı, Bizans’ın ah u efganı gelsin dile

Fatih’in mimarlarının ilhamları şahlandığı zaman
Kalpleri gökten gelen rahmetle kabarıp köpürdü her an

Umumi namı fethiyle beraber Fatih’in diyarı
Osmanlı bu, bütün dünya anlamış, vermiş ünvanı

Dünya burada zilleti bitmez hemfikir olmuş
Anlamaz ki kör olmuş, sağır olmuş, Bizans olmuş

Tıpkı bir ana beşiği, başımın üstünde, ayağımın ucunda, burnumun dibinde
Ezan sesleri, mabed uğultuları, bir ilahi musiki zemzemesi tattırır gönüllere

Şanlı geçmişimizin o dillere destan tadı İstanbul surlarına karışmakta
Olabildiğince perişan, ruhsuz düşüncelerin ağında lime lime olmakta

Ey İstanbul, kökün asırlar öncesine dayanır bunu bil
Ey İstanbul, seni hakkıyla anlamaya ömür kafi değil