İstanbul Masallarım Şiiri - Erdal Babur

Bir çocuk gibiyim yine
Anlatırken gözlerim doluyor
Var olmak adına hikaye gibi
Her saniyesinde içim yanıyor

Büyüdüm bu şehrin sokaklarında
Mutluluğu bırakmışım topraklarında
Biirini sevmiştim kim bilir nerede
İstanbul masallarım yalnızlık romanımda

Babam ürkek annem korkardı
Ben kendi bildiğimi yapardım
Yanlış yapsam kokusu çıkardı
Kendi dertlerimle oturup ağlardım

Sahillerinde aşk rıhtımında hüzün
Yarin ardından bakar doludur gözün
Martı seslerine karışır sesin
Film şeridi gibi geçiyor vapur

Kaç mektup yazdım da cevap gelmedi
Selam verir postacı mektup vermedi
Anladım bir sayfa daha kapandı
O kızı görmeden günüm geçmezdi