Ne güzeldi değil mi İstanbul’lu hayaller kurmalarımız.
Ardından göz göze gelip,
utancımızdan bakışların yönünü değiştirmelerimiz.
Yorgun halini, ellerinin damarlarının belirginliğinden hissetmelerim.
Az da olsa üzüntü varken ruh halinde,
telefondaki yapmacık gülümsemeleriden anlayışlarım.
Sevdim evet.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta