İstanbul'lu Hayaller

Ne güzeldi değil mi İstanbul’lu hayaller kurmalarımız.
Ardından göz göze gelip,
utancımızdan bakışların yönünü değiştirmelerimiz.
Yorgun halini, ellerinin damarlarının belirginliğinden hissetmelerim.
Az da olsa üzüntü varken ruh halinde,
telefondaki yapmacık gülümsemeleriden anlayışlarım.
Sevdim evet.
En doğal halimle yaşadım seni.
Gönlümdekinin mutluluğunu görebiliyordum, hüznünüde...
Sen göremedin bir türlü sana yangın halimi.
Git gidebildiğin yere.
Ne afili aşklar seni bekliyordur kim bilir.
Bende bu gönül varken,
Nasıl olsa bulurum sevilmeye değer birini.
Ya sen..?
Hep hayal etmekle kalacaksın yaşamak istediklerini...
Sahnemde rol yapmana izin versem de,
kendine iki ayaklık yer bulamayacaksın.