İstanbul'la Dertleşmek / Aşk

…ve gökyüzünün sultanı bulutlar vardı

ve siyah yalnızlıklar giyinmiştim ötelerden
yağmur damlacıklarının tenimi okşadığı andı
zamanın yalancı tasvirlerini besteledim

İstanbul mütebessimdi

Dinlenmiş imgelerle İstanbul’a sarıldım

Hecelerimin mimarı dizelerimin esini
Ey İstanbul,ey sevgili
Yine eylül geldi
Yine karanlık bir yâr gibi peşimde
Hazanın ılık nefesi saçlarımda geziyor
Ah,ne söylesem nafile
Bu eylül de gözlerimi üzüyor

Sararmış yaprakların buğulu hışırtısı fena ağlatır

Aşk ne kadar güzelse
Ayrılık o kadar elzem
Visale erince canan büyüsü bozuluyor
Hep uzaktan hep uzaktan
Sebebi malumdur aşığın dünyasında

Bir kelebek gibi yakalanmak aşka
Ne zayıf bir direnmedir ki çaresiz
Fendinde fennin esamesi okunmaz

Yüreklerin en kıpırtılı yerlerinde filizlenir aşk
En masum en heyecanlı en yüce en asil
Mağrur kükremeleri biter gururun
Muhteşem bir uyanıştır hayata ve evrene
Çiçeğin,güneşin,mehtabın,gecenin keşfidir
Yıldızların en kıpırtılı yerlerinde parıldar aşk

Seyrinde Mecnun Leyla’yı gönül fena lütufkâr

Sen ey İstanbul söyle
Ne aşkları gördün tarihin aynasında
Kiminin saçı kara,kimi kumral,kimi sarışın
Kimi zeytin gözlü,kimi yeşil,kimi okyanus bakan
Ne güzeller besledin anaç koynunda
Hangi eylüllerde hazan şarkıları fısıldadın
Hangi ayrılıkların acılarından beslendin

Aşkın alâmeti fârikası esrarından müteşekkil

Fî tarihinde bir aşık sevdiği uğruna
Leb-i derya olur gezermiş
Dağlara taşlara vururmuş başını
Ceylanlarla kuşlarla muhabbet edermiş Mecnun misali
Hicranının ateşine dağlar dayanamazmış
O zamanlarda da İstanbul hürmetli bir şehirmiş
Gel zaman git zaman vaktin hükümdarı duymuş bu hikâyeyi
Kavuşturmak istemiş sevdiğine aşığı
Lâkin ne mümkün
Aşık çoktan terkeylemiş dünyayı
Şimalden bir yel alıp götürmüş rüyayı
Mezarında bir çift gül arzı endam edermiş

Şark romantizminin kıvamı bir başka lezzet taşır

Şikayetin mi var aşkın sarhoş bakışlarına
O şehla yakışların düzeninde yaşarsın
Ki gözlerin İstanbul itiraf eder bunu
Şimdi gönül otağında gidip eğleşme vakti
Biz aşığız diyelim duyuralım aleme
Bekle İstanbul bekle hele otur şöyle
Celallenmek sende asabiyet sende
Yakıştı mı senin o ketum asaletine
Bak martılar semanda neler söylüyor
Bulutlar neden ağlamaklı gökte bekleşir
Lodosların sesini bir kerecik dinle
Aşkın haykırışlarını duyacaksın fısıltılı

Sardunyası solmuş çocuğum hâlâ alabildiğine duygusal

Sen İstanbul nice şair seni anlattı
Seni yaşadı erkan senin iksirini tattı
Sen daim aşktın senle vardı kıssalar
Sen aşkın deryasında boğdun mısralar
Tıpkı Nefi’yi aldığın gibi koynuna
Fuzuli Bağdat’tan sevdi seni çıkarsız
Ya o Nedim kasrlarında bahçelerinde
Kayık sefalarında senle dertleşti
Bir Yahya Kemal kaptırdı gönlünü sana
“Nice yüz bin senedir şarkın ışık mimarı” derken
“Mehtap,iri güller ve senin en güzel aksin” derken
Ya Ahmet Haşim akşamında nefestin
Ya Tevfik Fikret şiiriyle “Sis”tin
Necip Fazıl aldı feyzin tadından
“Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar”
Bir Attilâ İlhan geçti kapından
Bir Fikret Muallâ seni kattı renklere
Bir Hacı Arif seni besteledi huşuyla
Lâkin bitti mi sende aşkı aramak
Ey İstanbul o haşmetli gururu bırak
Aşka dair ne varsa söylenmedi daha
Bizim de var bildiklerimiz elbet
Tıpkı bizden sonrakilerin de olacağı gibi

Cennetin manidâr hayalinden süzülmüştü sevdalar

Ey sevgili ey İstanbul
Cüretli bir eylülün vebaline vurulduk
Şimdi hüzün bahtımıza yakışan
Gözde yaş serde aşk elde var gam

Neylersin neylersin zaman akıyor
Sırrının ifşasında mazi bakıyor

İstanbul seni gördüm aklım şaşıyor
Bir güzelle dertleşmek burada bitiyor

Muhabbetine yârin doyulmaz lâkin
Bir de gönül doyaydı bir de olaydı sakin

Yağmurlar dilenirim gözyaşımla barışık
Ah vefakâr bulutlar efkârıma alışık

Sen bir devsin ben cüce bekle İstanbul
Sözlerine gözlerimi ekle İstanbul

…ve siyah yalnızlıklar giyinmiştim ötelerden
yağmur damlacıklarının tenimi okşadığı andı
zamanın yalancı tasvirlerini besteledim

İstanbul mütebessimdi

Eylül 2007