İstanbul'la Büyüdüm Şiiri - Eyüp Gök

Orada, farklı şeyler yaşadım
Yaşananların farkındaydım
Yalnızlığımı sokaklarında,
Acıyı ayrılıklarında,
İliğime kadar hissettim,
Hissettikçe de titredim.
Sevgilinin tanıklığında,
Ölüme dokundum kollarında
Ancak bu ölüm değil de;
Ağlayamamaktı, yalnızlık halinde

Şehir, bana hiç küsmedi
Ben kızdım, o tepki vermedi
Anladım ki hiç suçu yoktu
İnsanlar; onlar benden koptu
Çünkü onlarda yalnızdılar
En az benim kadar, insandılar
Yeşilçam filmleri girdi kanımıza
Denize karşı, vurduk bağrımıza
'Hey gidi koca şehir, yenilmedik
İstanbul, sana boyun eğmedik'

Pişmanlıklarla dolu geçmişim
İhaneti ilk, kendime etmişim
Bu şehrin, sokaklarıda olmasa
Kaldırımlarıda bağrına basmasa
Gece içtiğimiz şarabını
Nohutlu pilavının hazını
Tadınıda bilmeyecektik
Adınıda söylemeyecektik
İstanbul anamız, hem babamız
Öksüz kalacaktı sol yanımız

Şehr-i şahaneydi bu elbet
Yaşamayacaksın ilelebet
Çocuk geldin sen amma
Karşıda koydun zamana
Belki istedin büyümekte
Bak büyüyemedin sen işte
Burada şehir masallarıda var
Gerçeklerle benzeşiyorlar
Bu şehirde yaşananlarla
Yaşayanlar arasında

Arkadaşım, tek sırdaşım
Şehirdi benim sabırtaşım
Tüm sokaklarınıda gezdim
Sevgiyi kollarında sezdim
Büyüdüm, büyürken beraberdim
Aşık da oldum, çok da sevdim
Ayrıldım birgün, yıllar oldu
Yıllar boyu, benzim de soldu
Gözkapaklarım yavaşlayıp, ağırlaşsada
Davetsiz gelen misafir, ölüm de olsa
Düşlerimde, 'İstanbul' olacak hep
Açılmamak üzere, gözlerim kapansada.