İstanbul Kuşatması Şiiri - Bedrettin Aykın

I.
arkada bırakıp toprak damları
sırtlarında kıstırılmış
bir yaşamın üzünçleri
sorunlarıyla geldiler
oğulları kızları torunlarıyla

yırtıp kimliklerini
hiç olmayan kimliklerini
yeni bir kimlik edinmeye
yeni bir yurt bulmaya geldiler

ekmek onlara uzaktı gülmüyordu
dağları aşıp ulaşmıyordu uygarlık
yoksa bir düş müydü özgürlük
bir sabah alacasında
o güzel düşün peşinde
yollara düştüler

bir umut bir ışık gibi geldiler
yorgunluk gibi indiler kentin otogarına
bir korku bir pişmanlık gibi
sokuldular birbirlerine aysız gecede

bekleyenleri yoktu karşılayanları yoktu
kente sığmayacak kadar çoktular

II.
mavisiz bir İstanbul’dayız
uzun karanlık gecemiz
onulmaz gurbetimizle
acı değişmeyen adresimiz yine

yalnız değiliz bir bakıma
her yer bizimkilerle dolu
o büyük yabancılığımızı saymazsak
istanbul giderek daha da Anadolu

hüznümüzdür yeditepe’den yükselen
kuşatılan biz miyiz yoksa İstanbul mu
sancır gece sonsuz gökdelenlere karşı
ak bir mendildir zaman siler acımızı

BEDRETTİN AYKIN