İstanbul Kırık Bir Kadın Şiiri - Neşe İriz

İstanbul...
hüzünlerimin başkenti...
belki vakur ama bir yanı yaşlı..
yine kırılmış kırıkların kaynamış yerlerinden...
Galata feragat etti, kazanılmış haklarından...
çınarlar kaçtı, rüzgar olup dallarında dans eden ayıplardan
sökün ettiler, kana bulanmış asırlık köklerini...
Yeditepe’nde eser, esen hüznünün bu kaçıncı senfonisi...
…

İstanbul…
vuslatlarımın defnedildiği, bir kayıp şehir
kırgınlıkların, örtündü geceler boyu üzerime…
yalnızlığımın pususu hare olmuş gözlerinde, ağlamaklı …
Kız kulesi mahcubiyetlere yüklü bir edayla, bir başına…
Balat suskun, geçmişine yüksün, şu anına küskün...
Çanakkale boğazı ise geçit vermez,
şafağı söken bir gece vakti, Marmara’yı kusmuş…
…

İstanbul...
aldanmışlığın, aldatmışlıkların sahnesi olan şehir
arka sokakları katran sevdalarla balçıklanmış, kırık bir kadın...
Aşk’ı rahminde hiç doğmamış,doğmayacak bir cenin…
göçebe ziyaretçileri olabildiğince yüzsüz ve kalabalık…
akşamcı masalarında keskin bir anason kokusu, hoyratça tenine sürünmüş…
satılık kalemlerin yanaşması olmuş, pörsütülmüş bedenin…
…

İstanbul…
istemsiz, isimsiz doğmuşların, surlarının dibinde öldürüldüğü şehir,
alınlarda doğum lekesi piçlikleri…
kalabalıklarda kalakalmış geçmişe dair anıların…
seyrelmiş saçlarına, paslı tel bir tokayla tutturulmuş,
sokak aralarındaki bir başına yalnızlığın.
birikmiş utançlarından kolyen, kırışmış,ince boynunu bükmüş…
…

İstanbul…
kendimle yüzleştiğim, yüzüme körleştiğim şehir…
acılarını kirletilmiş ellerinle beslemektesin, gecenin son deminde…
bir o kadar sahte bir o kadar da gerçek, sen…
vurgun, ölük ellerinde oyuncağın olan geleceğe dair düşlerim…
sahipsiz sancılar kalmış senden, dünden artık ve karanlık…

(17.02.2010)