İstanbul ki Şiiri - Hasan Varol 2

Beyaz bir gülüştür İSTANBUL.
Küf kokulu bir sevgili,
Bazen dalga dalga deniz
Bazen Boğaz'ında kaybolur gözlerimiz
Öyle bir nefestir ki bazen:
Şiir olur, destan olur akar gözlerimden.
Ruhumla bütünleşir kavgam olur
Ardından martılar gelir, hüzün kaybolur.

İstanbul ki canımdır
Gökkuşağı tadında.
Toprağımdır, taşımdır
Bir ana kucağında.

O İstanbul ki başlangıcıdır düşlerimin
Sevincidir gülüşlerimin.
Ve dördü beşe bağlayan
Bembeyaz mevsimidir sevinçlerimin...
Hüzün mısralarında şairlerin uğrak yeridir
Günler önce İstanbul ile başlar,
Takılır oltaya balıklar
Sonra simit atan genç kızlar görünür,
Gölge gibi uçar martılar..

İstanbul ki bahardır
Sevgi ve aşk adında
Sevgiliye vatandır
Bülbüllerin katında..

Derin bir ezandır İstanbul
Sultanahmet'te namaz
Karacaahmet'te ölüm
Eyüp Sultan’da Vaaz.
Adalar'da kör deniz
Çamlıca'da buluttur
Fatihlerin gözünde
Koskoca bir umuttur.

Her şehri dışta bırak
Bir İstanbul’u düşün
Tarihten daha ırak
Müjdesidir Bir DÜŞ ‘ün...

(Aralık 2012)