İstanbul Karanlık* Şiiri - Musa Menekşe

İSTANBUL KARANLIK

Sokaklarında çocukluğumu unuttuğum şehir
Neden bi haber yatıyorsun
Tanımadın mı beni?
Kucağında büyüttüğün çocuk.
Ben de bir merhabayı esirgerim senden gün gelir
Farkındayım her şeyin az buçuk….

Güzelsin göz kamaştıracak kadar
Ancak benim yaşımda değilsen neye yarar
Çıkıp verecekse birisi hakkında karar
Şahidin olamam kirlidir defterin…
Sen misin İstanbul İstanbul dedikleri
Taşın toprağın altınmış öyle mi?
Göz yumarda zengine saklarsan kalleşi
Neye yarar ki fethi Fatih’in.

İstemem senin bir güneşli gününü
Kırılsın kalemin günahlarınla yaşa
Anadoluyum ben anlıyor musun?
Korkmam köpekten
Eğilmem hiçbir başa
Yeter ki dökülmesin üstüme yetim bir gözyaşı
Varsın beni unutudu sansınlar
Senin olsun bütün sevenlerin ahları
Yetmez mi bu seni cehennemlik yapmaya

Ey İstanbul!
Yedi canlı şehir
Sen eskiden çok güzeldin
Bilmezdin yalanlar kahpelikler
Dünyalara değerdin
İstanbul karanlık yüzünde dostluğu nereye gizledin?
Ben umudun dilencisiyim kafir
Sevgi doğurur tırnaklarım fakir
Madem muradımca vermedin mehir
Ben şekersiz şerbet içeyim sevgisiz
Dilerim sen orda bensiz zehir…..

Ey İstanbul! Milyon yüzlü şehir
Eğer yapa yalnız kalırsan ser de
Beklersin gidenleri beyhude
Bir gün çekip gider şan da şöhret de
Bakarsın ama gözlerle
Kendini yiyip bitirsen de cenin
Yine de temizlenmez günahların senin….

Musa MENEKŞE
21.02.07/01:00