İstanbul, istanbul Şiiri - Cumali Karataş

İstanbul, İstanbul demeyİn bana.
Söz etmeyin şu kentten n'olursunuz! ..
Alın sırtınıza yükünüzü;
Taşı, toprağı altın olan İstanbul'a.
Yaşamdan yoksa korkunuz.
***
İstanbul'u
Görüyorsun ya resimlerde.
Filmlerde seyrediyorsun…
***
Düzeni,
Emeği olan yaşar o kentte.
Sırdır yaşamın fendi...
Kapmış kaldırımları, köşe başlarını
Muhabbet tellalları, beyaz avcıları.
Bitmez İstanbul'un derdi.
***
Bakma sen denizinin maviliğine.
Şeytan gözlü güneşle ısınan
Gözünü sevdiğim İstanbul...
***
Üçüncü sınıf meyhanede atılan gazel.
Roman dansları, keman konçertoları.
Barbut, düşeş, dubara…
Boğaza bakan yalılarda partiler…
Bir başka alemdir İstanbul.
Acılarla, sevinçler yüzyıllardır
Koca kentin gergefine birlikte dokunur.
***
İstanbul, İstanbul deme de bana,
Ömrümden beş-on yıl çal.
Ne kadar elleriniz hoyratlaşsa da.
Olamazsınız İstanbul kadar.
***
İstanbul, İstanbul demeyin bana.
Söz etmeyin artık n'olursunuz! ..
Değişmez bu kentin töreleri...
İstanbul'da sabah, akşam
Vermişler omuzlarını insanlar birbirine
Sefillik masalı anlatırlar.