İstanbul...İstanbul Şiiri - Müjgan Kızıl ...

bir şehir var düşlerimde
nereye diye sormamalı hiç kimse.
alıp başımı gitmeliyim ona
çok katlı bir binanın en son katında,
denizini...gökdelenini...gecekondusunu;
ona ait olan herşeyi
uzaktan öylece seyretmeliyim.

ah istanbul...
bil ki bitmeyecek umrumdalığın.
mavinden umudumu hiç kesmedim.
düşlerim senden aldı rengini;
büyüne esirliğimin tarifini
anlatmaya yetmez kelimelerim.

seni hep türk filmlerindeki gibi bildim;
taşına toprağına altın dediler.
kandırılmış hayatlar...yitirilmiş umutlar.
senin bunda ne suçun var;
bakma bana içimi acıtıyor mazlumluğun.
cümbüşlü sokaklarında
arabesk şarkılar bangır bangır.
istiklalde sokak şarkıcıların
bana herşeyi anlatıyor.

ah güzel istanbul...
umudunu yitirenlerin
yeniden umudu olan şehir.
akortsuz enstrümanların çok sesli müziği.
biliyorum birgün bitecek hastalığın.

istanbul..
hiç yaşamadığım, ama tanıdık yaşanmışlıklardı,
hissettiklerimdi seni bende değerli kılan.
ey hayallerimin şehri,
ne gariptir ki hiç görmedim, ama seni hep özledim.
bilmedim sokakların nerelere çıkardı;
olsun varsın yine de kaybolmazdım sokaklarında
biliyorum ki denizinin kokusu getirirdi beni bana.

seni uzaktan sevmek
uzaktan hayalini kurmak bile yeter.
kokusunu tanımadığım
koynunda uyumadığım
sarılamadığım göğsünün mavisine;
ah be istanbul...
sen ne çok aşka benzersin...