İstanbul,İslambol,Asitane Şiiri - Yavuz ...

Adın gelir, ardınca dillenir kafiyeler.
Şairlere mısralar taşır kaldırımların.
Felah muştularıyla ney üfler minareler.
Bir Itri bestesiyle dalgalanır suların.

Olmak ne güzel şeydir seni yaradana kul
Ne güzel şeydir olmak sana aşık İstanbul

Gam ziyade, can bitab, hasretinle yanarken,
Kadeh kırık, mey harab, uzağına düşeli.
Nedim serv-i revanla Sadabad'a giderken,
Boğaziçinde mahzun, ağlıyor Orhan Veli.

Hüznünü, kederini, derdini ettim kabul,
Elemin cana sefa, ömre bedel İstanbul.

Tenhasında bir tarih barınır her semtinin.
Her köşende bir garib kabristan diler gelir.
Artınca kızıllığı, seherde tanyerinin,
Bülbül feryad ü figan, ah çekip aşka gelir.

Kul içinde hasete vermemek için bir yol;
İkiye pay etmiş Hak, bölmüş seni İslambol.

Nakış nakış Sinan'ı andırır kubbelerin.
Nağme, su gibi akar, Cemil'in tamburundan.
İçmiş o alev rengi, güllerin, lalelerin,
Asakir-i Fatih'in, çatlayan damarından.

Dağları derya gibi geçti gemiler kol kol,
Bir Mehmet oldu Fatih, Polis oldu İslambol.

Ne orduların namı, ne sultanın fermanı,
Şiddet-i aşkın yıkar tahtını kralların.
Denizine pervasız sürer küheylanını,
Vaslın için terk-i can eden sevdalıların.

İzbelerinde meçhul,derbeder bir virane,
Fakir bir evin bile güzeldir Asitane.

Garibim ol, der isen, lafz açmam gururumdan,
Efendim gibi, gönül tahtıma kurulursun.
Birgün ayrılır isem, anne kokan yurdumdan,
Yabanım, kuytu yerim, gurbetim sen olursun.

Vasfını nasıl dile getirsin bu divane,
Medhini Ulu Nebi eyliyor Asitane.