İstanbul İnsanları Şiiri - Mine Özdemir

Uykuyla uyanıklık arasında kaldı sevdalar
Her nefes bir diğerinden gebeydi ayrılığa.
Her bakışı sancılı, her bakışı buruktu aslında!
Ve aksamlar Nazım' ın şiirleri kadar şiddetliydi…
Tüm cahilliğiyle isyandaydı İstanbul sokaklarına.
Öylesine sevmişti benliğini teslim eder gibi.
Ve sonucunda öylesine asildi yalnızlığı,
Mihrabı giden katmer çiçekler gibi..
Mağlubiyeti tanırdı kokusundan!
En köhne yerlerinden gelmişti bilirdi.
Bunca sevda çukuruna girmeye değer miydi?
Ustu artık yırtık, ustu artık perişan
Ağlayan en pis sokak çocukları kadar sıradan.
Hiç bu kadar düşmemişti sevda bel altından.
Ve güven hiç bu kadar sukuta ermemişti,
Altına varmak için.
Altını bulmaksa peri masalı kadar imkânsızdı,
Benliğini yitirmiş İstanbul insanları için.