İstanbul İnsanı Aşka Eğitir

Yedi tepesinde, bir yedinci gül,
Daha gonca iken, -İstanbul! Demiş.
Vâdedilmiş şehre bağlı kaç gönül,
Hisarlar önünde gülmeye gelmiş.
Umut küheylandır, koşmuş surlara,
Burda madalyadır alınan yara! ..

İstanbul, boğazda bir gizli büyü,
Zamanı boyamış kendi rengine.
İstanbul, kanatmış nice ülküyü,
Yüreğini vermek için dengine.
İstanbul türkümdür, İstanbul şarkım,
İstanbul’la çıkar ortaya farkım...

Yıldızları sağar avuçlarına,
Sefa kayığında Mehlike Sultan.
Kanından gül dikmiş şu burçlarına,
Eyyub çevresinde kefensiz yatan.
İstanbul, neşenin ve hüznün dili,
İstanbul, Sevdânın en cömert eli...

Haliç, Romalının sanki gözyaşı,
Kubbeler Fatih’in saf yüreğidir.
Nice farklı kültür kurmuş barışı,
İstanbul insanı aşka eğitir.
Ben o aşkın gülen gözleri olsam,
Onunla arınsam kendimi bulsam! ..