İstanbul İnliyordu Şiiri - İbrahim Yavuz

Ciğerim çok yanmıştı koparken bir bölümü
Çok acıklı olmuştu aşkımızın ölümü

Canıma tak demişti söylediği yalanlar
Bir anlık öfke ile oldu bütün olanlar

Ruhum karmakarışık beynim düğümlenmişti
Belli ki benim için bir hançer bilenmişti

Gözü dönmüş bir halde haykırıp duruyordu
Üstelik de en zayıf yerimden vuruyordu

Sanırım bir an için aklını yitirmişti
Söylediği son sözler her şeyi bitirmişti

Çaresizlik içinde boynum yere eğildi
Aşkımızı kurtarmak artık mümkün değildi

Unut beni diyordu bu aşk burada bitti
Hiç ardına bakmadan kapıyı vurup gitti

Perdeyi aralamış ardından bakıyordum
Bir deli yağmur olmuş camlardan akıyordum

Simsiyah bir gecenin ortasında kalmıştım
Ağır bir darbe yemiş iyi bir ders almıştım

Bir şimşeğin ardından tüm ışıklar sönmüştü
O cıvıl cıvıl şehir cehenneme dönmüştü

Dalgalar sahillere sanki tokat atıyor
Kasırgalar ruhumu birbirine katıyor

Ağaçlar fırtınadan ürküp boyun bükerken
Gökler gümbürdüyordu ben koltuğa çökerken

Bir kibrit aleviyle küçük bir mum yakmıştım
Mazinin kollarına kendimi bırakmıştım

Şu hayat dedikleri ne kadar da kısaydı
Gözlerimin önünden bir film gibi kaydı

O gece ben ağlarken tüm şehir dinliyordu
Kalbinden yara almış İstanbul inliyordu