İstanbul İçin Şiiri - Nazif Çavdar

Yine o yerdeyim
Üç yanı denizle çevrili
Karanlığın ortasında.
Oturmuşum kıyısına
Zaman gibi akıp giden sularını
Seyrediyorum boğazın.
Deniz ayna gibi karşımda.
Aynada sen gibi deniz.
Karanlığı yansıtan yüzünde
Seni görüyorum.
Karşıda
Rüzgara açık yamaçta
Tepelerindeki ıslık sesiyle
Gelin gibi salınıyor ağaçlar
Senin gibi…
Denize güvenilmez biliyorum.
Ama gökyüzüne de güvenilmezmiş bu kentin.
Bakıyordum kara
Bakıyorum ak.
Dertlerden uzak
Dinleneyim diyorum olmuyor.
Gökyüzünde bile
Seni görüyorum.
Tanıyorum artık bu kenti.
Tanıyorum İstanbul’u.
Bir eksik dışında.
Acaba
Gökyüzü ve denizi gibi mi
Kadınları da?