*İstanbul Hepimizin* Şiiri - Zeynep Şahin

Ne senin ne benim
İstanbul hiç kimsenin…
Hem yalnızların
Hem gariplerin
Hem sevdalıların
Hem hiç kimselerin.
İstanbul ne senin
İstanbul ne benim…

Aslında öksüz İstanbul
Onda yaşayanlar gibi
Hasret kokar İstanbul
Deniz gibi gök gibi.
Sorsalar bana “ o sende ne” diye
Veremem cevabını bilmem ki niye.
Dargınım ben ona
Ayrıyım ondan.
İçinde olsam da uzağım yaşamından.

Olmasaydı böyle
Olmamış olsaydı bu ayrılık,
Hissedermiydim kendimi böylesi yenik
Benim demezmiydim
Onun demezmiydim.
Kalmazdım böylesi yetim.

Ben İstanbul’u kendine yar ettim,
Ve bittim.
Çünkü ben İstanbul’la bir şeydim,
İstanbul’la her şeydim.
İstanbul’la ben bendim.
İçimdeki hasretini nasıl da yendim.
Nasıl da ayırdım gönlümden İstanbul’u
Boğazı, denizi, kız kulesini
Kendimi ve herkesi
Nasıl da aldım İstanbul’dan
Nasıl da çaldım!

Şimdi İstanbul yenik
Şimdi İstanbul bitik.
Bir gün geri isterse bizden kendini
Güneşinin her sabah bizim için doğması şartıyla veririz geri
İsterse bizden kendini, söz almak isteriz ondan İstanbul hepimizin
Öyle mi? ...