İstanbul Hakkında Şiir Yazmak

Sanat dallarından höyük yapsam anlatabilir miyim seni?
Taşını,toprağını,denizini kulaklara mırıldayabilir miyim?
Peki güneşin doğuş ve batışının yakamozla beraber hiç bir palette olmayan renklerin çevreye yansıdığını!
Ya seni yaşayan canlıların gönüllerindeki aşka,hırçınlığa,uysallığa ve hayranlığa ne demeli...
Bir gülün sevgiyi anlatması mümkün değildir,çünkü koparılan gül kurumaya mahkumdur.
Yani yetersiz kalır ömrümüz,bir gül olup da sana sunulsak bile
Tarihçi olsam hakkında destanlar yazardım belki, ama seni anlatmaya yeter mi bilmem?
Nasıl ki bir prensesin mutluluğu bilinmiyorsa, ben de seni bilemem.
Çünkü şanın, şöhretin getirileri yanında, şato hapisliğini de getirmektedir.
Nerden bilebilirim ki içinde yatan duyguları?
Tutki ben bir şairim ve seni mısralara döküyorum,başlığıysa;
Hayalimde İstanbul!
Kusura kalma ama boş kağıt verecem, çünkü seni hayal bile edemiyorum.
Bir ressam olsam boş tuvali de veremem zira beyaz tuval hiçlik anlamına gelir ve ben seni iliklerime kadar yaşıyorum!
Konuşamıyorum cümleler benden kaçıyor ve kelimeler düğümlendi boğazıma,iki tatlı sözün hazzına varamıyorum.
Saman yiyiyor gibi hissediyorum kendimi!
Kelimeler tatsız,tuzsuz yani kifayetsiz kalıyor, yetmiyor seni anlatmaya
Dönüp duruyorum kendi etrafımda
şair oldum yazamadım,ressam oldum çizemedim,müzisyen oldum çalamadım.
Olmadı,olmuyor delirecek gibiyim.
Çöp kağıt doldu ama ben hala hakkında şiir yazamadım,anlatamadım derdimi.
Hadi çizdim diyelim, nasıl anlatağım resmini;
Yakınlık_uzaklık,yataylar_dikeyler,sıcak_soğuk ilişkisi mi?
ömrüm boyunca şiirle,müzikle anlatamadığım hayranlığıma tercüman olabilir mi?
Hele şiirin ölçülerine kafayı takarsak vay halime!
Saç sakal karışır,kağıt püskür,kalem çürür belki konuşmayı unutur belki de çok önlü bir felsefeci olurum,
tezim de ömrü boyunca bazı duygularını anlatamayan insanlar olur.
Bir ütopya yani!
Kim bilir belki de kafayı tırlatır,ozan olur,mecnun olurum.
Abdal olur dağ dağ gezer,dolaşırım.kırık bir saz ve buruk bir gönülle dile getiremediğim derdimi haykırırım.
Çok kişi seni sevdi.
Şiirler yazdı,şarkılar söyledi,resimler çizdi.
Peki sevgisinde samimi olan kim olabildi ki!
Tek çizdikleri taş,toprak ve su oldu.
Hangi aşığın senle konuştu,dinledi,gönlünü hoş tuttu.
Her gelen keyif çattı toprağında ve bir zenginliğini çaldı.
Kızma bana gücüm yerinde değil,yaşlandım,biraz da hastayım,koruyamıyorum seni!
Keşke senle olup sensiz yaşayacağıma, seni sevmekten kaçacağıma, bir ağaç gölgesinde oltamı denize atıp senle olmanın hazzını doyasıya yaşasaydım!
Kaçtım uzak diyarlara, yaşlandım.
Sen se yıllanmış şarap gibi kaldın, zamanla daha çok bağrımı yaktın.
Duydum ki güzellik kraliçesi olmuşsun!
Tahtına ilişemesem de, en azından uzaktan da olsa bir kerecik daha göreyim dedim.
Yıllar sonra hakkında yazabildiğim tek söz; cennetin bahçe ve köşklerinden bir tutam dikilmiştir türkiyenin bağrına! ! !