İstanbul Gül Kokuyor Şiiri - Ahmet Selam ...

Münzevi aşıkların bestesidir İstanbul.
İşte ölümsüz şehir hünkarların diyarı...
Kıskandıran duruşun o mahur bakışların,
Öldürür meftunların binlercesini belki.
Münzevi aşıkların bestesidir İstanbul.

Gül kokuyor İstanbul, denizin gül kokuyor…

Titrek bedenimle ben bakıyorum uzaktan.
Gül kokusu geliyor yürürken yollarında.
Bir erguvan türküsü söylüyorsun bana sen.
Neden çam ağaçların yaralı ve yorgundur?
Billur beyazlığında tanıdım seni güzel.
Bir bulut edasıyla bana sayeban oldun.
Şairin son şiiri,söylenen en son gazel.
Gül gibi tazeydin sen neden sararıp soldun?
Titrek bedenimle ben bakıyorum uzaktan.

Gül kokuyor İstanbul, tarihin gül kokuyor…

Güzide bir matemdir sultanların tuttuğu.
Neden boynunu bükmüş iki yanında dağlar?
Hainlerin gördüğü, cinlerin korkuttuğu...
Ürkek duygularıyla küçük şehzaden ağlar.
Nedendir bu nazenin şairlerin hisleri?
İntizarın mı tuttu güzellik ülkesine?
Böyle garip midir hep mezarlıkta serviler?
Türbedarlar matemli, gözleri nemli bakar.
Güzide bir matemdir sultanların tuttuğu.

Gül kokuyor İstanbul, toprağın gül kokuyor…

Hırçın kayalıkların durduğu yerde misin?
Yoksa engin denizler arkandan yas mı tutar?
Müjdeler gelmiş sana yüzyıllar ötesinden.
Sevin ey gül bahçesi, sevin varlığına sen.
Gül kokusu yayılsın buz gibi sularında.
Martıların sesleri ufka meydan okusun.
Tenha sokaklarında öksüz bir dilenciyim.
Varlığım sende doğmuş, ruhum seninle ölsün.
Hırçın kayalıkların durduğu yerde misin?

Gül kokuyor İstanbul, baharın gül kokuyor...

İstanbul bana yakın,ben İstanbul’a uzak.
Kalbimin en nadide yerinde saklıyorum.
Her yer bana karanlık, her köşede bir tuzak...
İçimde İstanbul var, içimde taşıyorum.
İsyankar ümidime anlatamadım seni.
Ağlayan karanfilin ağlatan gül duası...
Yıldızlı bir akşamda buluşalım seninle.
Uzaklar yakın olsun, gariplerin sılası...
İstanbul bana yakın,ben İstanbul’a uzak

Gül kokuyor İstanbul, her yerin gül kokuyor...

(30.03.2006 İstanbul)