İstanbul Gözlerimde Bir Sevda

Ey İstanbul! Kalbim nasıl şikayet ediyor, ayrılıkları
nasıl anlatıyor dinle.

Beni senden ayırdıklarından beri feryadımdan
erkek, kadın… Herkes ağlayıp inledi.

Ayrılıktan parça parça olmuş, kalp isterim ki
senin özlemini açayım.

Aslından uzak düşen kişi,
yine vuslat zamanını ararmış.

Ben her dem ağladım, inledim.
Her dem büyüttüm sevdamı sana.

Herkes kendi zannınca benim dostum oldu ama
kimse içimdeki yerini alamadı İstanbul.

Benim esrarım feryadımdan uzak değildir, ancak
her gözde, her kulakta senin adın yok.

Kalbimin sesi senin için ateştir, hava değil; kimde
bu ateş yoksa yok olsun!

Sana aşkımın ateşidir ki bu içime düşmüştür. Aşkım
Sana uzandığım bir yoldur.

Senin gibi hem bir zehir hem bir ilaç, senin gibi
Hem bir sevda hem bir sevdalı kim gördü?

Sen varlığınla bir efsun bir simya
Bense ateşinde yanan biçare pervane.

Bu aklın sırrı akılsızlıktan başka bir şey değildir.
Deli eden varlığın aklımın tek sırrı oysa.

Benim gamımdan günler, vakitsiz bir hale geldi;
Günler yanlışlarımın yoldaşı oldu sensiz.

Günler geçtiyse, geçip gitsin; korkum yok.
Ey İstanbul! Korkum bu sevdadan ayrı düşmek.

Balıktan başka her şey suya kandı. Bütün hayat
Bütün sanat sende var oldu.

Kimse benim derdimi anlamaz. İşte bu sebepten sen
gözlerimde bir sevda, kalbimde bir yarasın İstanbul.