İstanbul Gibiyim Şiiri - Emirhan Karagülle

Ben bir İstanbul gibiyim, gamdan bir şahne kurmuşum,
Şehr-i bî-vefâ misâli, mihnetle dolup durmuşum.

Diyar-ı derdim her yanım, dumanla kaplı, puslu,
Gönül evim harâbe, kalbim isli ve paslı.

Yükselmiş bî-sûd yapılar, yığmışlar üst üste derdimi,
Ne bir nefes alırım, ne de bulurum kendimi.

Her yanım bir vâveylâdır, şûride bir âh u zârım,
Haliç'in kirli suları, bir ben-i bî-karârım.

Rûhumda bir âşüfte var, derdimi bin kez söylesem,
O da bir bî-vefâdır, el açıp neyler, neylesem.

Canım perîşân bir şehirdir, her köşesinde bir matem,
Gönül yorgun bir harâbe, derdime yoldaş kalem

Sokaklarımda yalnızlık, bir hayâldir âh u enîn,
Galata burcunda kalmış, bir serçe-i bî-mecâlin.

Hâb-ı gaflette bir yalı, hayallerimdir pür-hüzûn,
Gelir fırtına-yı gam, yok eder beni bir gün