İstanbul Geceleri Şiiri - İdris Çetin

İstanbul’un sessiz geceleriyle konuşurum,
Hafifçe esen rüzgâr beni dinler,
On beşini tamamlamış ay, bana kaş eder
Ve etrafı karanlıklardan uzaklaştırır…

Gökyüzü; gecenin yarısında masmavi,
Hafifçe kulaklarıma gelen araba sesi,
Minarelerin ışıkları yükselir göklere,
Karanlıklar arasından uzayarak…

Gece; köpekler dolaşır caddelerde,
Çöp yığınlarını deşeleyerek…
Karınlarını doyurabilmek için,
Uzaklara koştukça koşar...

İnsanlar, gecenin geç saatlerine kadar,
Tadını çıkarırlar, buldukları temiz havanın.
Sakin bir kafa, pisliklerden uzaklarda,
Kalpler, uyurgezer olmuş; bizim sokaklarda.

Hayatımızda zam durakları vardır,
Yolcularımız, buradan inip binerler,
Yığın yığın, yığılarak birbirlerine,
Ayakta güçlükle durabilirler...

Gece yürümek mi güzel olurdu;
Denizde martıları izleseydim;
Nasıl balık kaptıklarını
Ve denize süzüldüklerini…

Ben, kendini yargılayan bir adam,
Gece sokak ortasında…
Karnını dizlerine çekerek,
Oturaklarda sabahlayan adam…

Hep tepemizden boşanır şu beyaz şelale,
Rengârenk yükselerek göklere…
Kaybolurum, o renklerde renklenerek
Ve duygularımı yüzdürerek…

Ah İstanbul, canım İstanbul!
Seninle gecelemek, ne güzel ne güzel!
Seninle ağlamak, ne tatlı ne tatlı!
Caddelerinde ve ıssız köşelerinde…

Geceler, benim can dostum,
Dertlerimi anlatacağım, tek arkadaşım.
Sen arkamdasın ya; boş ver gerisini,
Kaçırmayalım, Temmuz akşamının tadını.

19. 07. 1997
İstanbul