İstanbul Geceleri Şiiri - Şevket Coşkun

Bir sonbahar gecesinin saat üçünde
Penceremi açtım
İstanbulu kokluyorum gizlice.
Sokak lambalarından sızan ışık hüzmesi
Göz kırpıyor bana
Ben ona bakarken yıldızlar ile göz göze geliyoruz
Tam sessizliğe bırakmışken kendimi
Bir köpeğin havlaması tırmalıyor kulaklarımı
Aç mı, susuz mu yoksa başka bir sıkıntısımı mı var acaba
Belki de hiç biri yok
Havlıyor itliğinden.

Yeniden hayal kurmağa başlıyorum
İstanbulu düşünüyorum yeniden
Hayatın şu anında
Neler yaşanıyor İstanbul'da
Kaç bebek düşüyor anarahminden
Kaç kişi yumuyor hayata gözlerini
Kaç kişi için kurtuluş ölüm
kaç kişi için yaşamak zulüm
Kaç çift sevişiyor odalarında
Kaç kişinin gideceği evi yok da
Sabahlıyor sokaklarda.
Acı
Açlık
Hasret
Mutluluk
Nefret
Yoksulluk
Doğum
Ölüm

Hepsi aynı anda yaşanıyor
Benim şehrimde gülüm.

20.10.2012-saat 03.00