İstanbul'dur Asıl Sevgili

Yine yürüyorum,
Yeryüzünün şah damarında.
Sokaklar karanlık, üşüyorum;
İstanbul’un zemheri ayında.

Yedi tepede yetmiş bin melek,
Şahitlik ediyorken güzelliğine;
Ben yürüyorum sensizliğimle...

Cümle-i ecram, sönüyor gözlerinde
Sen bakınca, ışımaktır onlara haram, o gece...

Bir yangın büyüyor İstanbul’un en yüksek tepesinde;
Melekler yanıyor,
O çok sevdiğim şehir yanıyor,
Ben yanıyorum anne!
Dünya yanıyor işte;
Sevgilinin yokluğunu düşününce...

Yoksun ya, yüzün düşüyor aklıma öylece,
Şişli’de bir sabah doğuyor,
Göztepe’de bir gün batıyor,
Bir Güneş ki çakılıyor üzerime...

Göz yaşı şişeleri taşıyor;
Gömülmez ki ardımdan bu yaşlar,
Gözlerim dursa da, durmaz ki arşlar.
Halime onlarda ağlıyor...

İşkencesindeyim kimsesizliğimin,
Üsküdar’da bir rüzgar esiyor serin.
Çekilirken şah damarımıza hayalin;
Anka’lar uçuyor çığlıklarında bir şehrin...

Ümraniye’den yükseliyor ezan sesleri,
Ve neyzenlerin tükeniyor nefesleri.
Bu yüce duygudur Allah şahit ki;
Değil yetmiş bin, yetmiş milyon melek
Rüku eder bu şehre yar gibi.

Sen, son bulurken ben de bir nefes gibi;
İstanbul’dur asıl sevgili,
İstanbul!
Ey sevgili!
İbrahim Nazım Ülker