İstanbul'dun Sen Şiiri - Cevat İdin

Bir uyandım baktım rüyaymış tepemde duran yıldız gözlerin.
Karanlıklarımı aydınlattığını sandığım yalanmış.
Yalanmış ellerimi tutuşun, tenime dokunuşun,
Sen değil esen rüzgârmış.
Esen rüzgârmış sevişin dokunsam savrulacak,
Fırtınalı bir akşammış aşkın kapılsam uzaklara savuracak.
Uyandım, uykuymuş seni sevmek.
Uykulardan vazgeçtim, uyandım.
Yıllarımı uğrunda köle etmiştim oysa hatırlarsın,

Marmara’nın sularına yazmıştım adını.
Dalgalanmıştı deniz atamamıştı seni benden.
İstanbul’da sevmiştim seni,
İstanbul’da yemiştim
aşk yaralarımın sebebi hain kurşununu.
İstanbul’da gururumdan olmuştum sen diye,
İstanbul sendin benim için, sen ise İstanbul;
Öylesine kalabalık kalbi, öylesine kirli oyunları,
Öylesine yalan gülüşü, öylesine uzak, büyük, soğuk, yaşanılmaz.
İstanbul sendin, sen öylesine İstanbul bana.
Kız kulesiydi kalbin, erişilmezdi bana karadan,
Turistlere açık, ziyaretçisi bol.
Boğaz köprüsüydü gözlerin kuyruk kuyruk,
Oyalar oyalar yol verir, gelen geçen konvoy konvoy.
İstanbul’uydun sen kalbimin deprem korkularında fay hatları bol,
Sallanacak yıkacaktın beni,
Yalnızca sen yaşayacaktın; her şeyin bileni,
Bense bu kader oyunda hep çocuk, hep toy.
İstanbul gibiydin ya;
Yıldızları göremeyen ışıkları kirli,
Gökyüzü beyaz yağmur bulutlarını yitirmiş,
Kirli toz bulutları kaplamış,
İstanbul gibiydin yıllardır yaşanmış, yaşananları yalanmış…

Bir şehirdin sen bende bir şehir,
Ayrılması zor, unutulması imkansız.
Bir şehirdin sen bende girişinde çıkışında
İki levhadan ibaret hoş geldiniz, güle güle.
Bir şehirdin sen bende seveni çok.
Denedim her seferinde iz bırakmayı dağlarında, yapamadım.
Tavşanın dağa küskünlüğünü dağ anlamadı belki ama ben anladım.
Anladım sen dağdın bense tavşan bile değil,
Bir bakteri belki tavşan üzerinde bir karınca belki de…
Haberin yok tu, hiç olmadı diye düşünmekti Tek tesellim ise.
Bir şehirdin sen bana.
Basit bir şehir değil İstanbul’dun sen bana,
Bense küs bir İzmir’li istanbul’a.
Ne mi oldu sonunda?
İstanbul vazgeçtim senden.