İstanbul'dayım Şiiri - Barış Erkin

İstanbuldayım...
Bak; tam burdayım
Kadıköyde...Modada
ve Beyoğlundayım

Bir fahişe kadar davetkar bu dar sokaklar...
Hem sert çıkar adama, hem de tokatlar.
ve adeta aynada bir ruj lekesi gibi duvar yazıları,
Asfaltdan cennet semtleri ve cehennem bazıları.
İstanbuldayım...bak ben burdayım;
Sen yoksun...

Tutsağım bu kente;
En az Kızkulesi gibi tutsak...
Tutsak da gökyüzünü bez gibi yırtsak,
Çaresi yok...
Fayda etmez, Cihangiri rakıyla yutsak
İstanbuldayım...
Yangınlardayım,
Bak; ben burdayım,
Sen yoksun...

İstanbuldayım...
Çiçek pasajı ve Atlastayım,
Şehrim hasta ve ben yastayım.
Deyme elime sakın,
Depreşmesin yangınım
Bakma gözlerime...ağlarım,
Sonra seni de bu şehre bağlarım.

İyi çocukları vardı ve ağabeyleri
Hünerli elleri şimdi tinerli.
Hele el kadar bir çocuk vardı ki...
Büyüdü, serpildi İstanbul gibi
Kalabalıklaştı,
Karmakarıştı
Boğazı içti...çok susamıştı
Bağırdı bağrını yırtarak
Çığlığı, nidası şehrini aştı
Hem sana, hep sana...
Ne olursun duysana!

İstanbuldayım...
Çiçekli bir kodes gibi bu şehir,
Görüşmesiz bir mahkumundur bu şiir,
Rutubetlİ sakallarımın faili göz bebeklerim
ve ıslatılmış hatıralar saklı not defterlerim...

İstanbuldayım...
Kaderini suçlayan kederli bir martıyım belki,
Belki hala umudunu yitirmemiş bir simitçi arabası,
Ya da adalarda uğranmayan bir sahil kasabası.

İstanbuldayım...
Suçluyorum bulunduğum yeri.
Yadırgıyorum oturduğum bu köhne evi.
En fazla geceleri düşünüyorum seni;
En fazla geceleri...
Sen yoksun.

İstanbuldayım...
Marmara doldurur kadehimi,
Sigaramı yakar yaşlı bir deniz feneri,
Üzerimden geçer kocaman bir gemi;
Aldırmam!
İstanbuldayım;
İstanbul dayım olsa ne yazar?
İstanbuldayım ve sen yoksun;
Hepsi bu kadar...

BARIŞ ERKİN
00:42 11.08.2011
SEVGİSİZ GÜNLÜK