İstanbul'dan Doğma Şiiri - Türkan Sarı

Ben İstanbul'un göbek deliğindeki
Küçük bir köyde doğdum.
İstanbul'un anatomisine hiç hasar açmadan.
İstanbul bana hamile kaldı,ben istanbul'da sezeryan

40 yıl hatırı vardı İstanbul'da bir kahvenin,
Ben telvesiydim Sarıyer'deki telli gelinin

Kadıköyün vapur sesi,Galata da bir ezgiydim.
Hayaller kurardı gelinlik kızlar,
Ben hayallerin Ortaköy'ündeki köprü altı meleziydim.
Anadolu'nun yanık bağrındaki gençlerin hayaliydim.
Yeri göğü altın olan bir şehrin neferiydim.
Yürekleri titreten Beyoğlu'nun gerdanındaki inciydim.

Ben hasretini çekenlerin boğazındaki nefestim
Rakı balık keyfine boğaziçi'ndeki esintiydim.
Avrasya denen yerde aşklara destan yazardım.
Ezanlar okunana dek Kumkapı'da meşke dalardım.

Bebeğindim anam İstanbul,
Seni kağıtlarıma Mecidiye,kalemime Taksim etmişim.
Gözlerindeki yaşları boğazına devşirmişim.

Ey sevdiğim! Ey anam! hürmetlim,
Bağrını her evladına açmış ta açlığımı giderdiğin,
Tokluğumu bildiğin,şımartmadan sevdiğin,
Aşıkları bağrına basan,yaralarını saran,
Yaşanmamışlıkları olgunlaştıran,bir gözü görmeyen,
Bir kulağı duymayan adın İstanbul olan anam.

Ah İstanbul anam;
Hiç ben gibi hayırsız bir evlat yaşattınmı bağrında.
Kız kulesini bana yaptırdın da.
Beylerbey'i geldi beni aldı senden.
Nasıl kıydın,bıraktın ardında.

Şimdi dönülmez akşamın ufkunu yaşıyor gönlüm.
Büyük ada'nın hüzünlü kış gecelerinde.
Depremlerimi yaşattım hırslarıma,beni yinede sensiz koymadın.
Canım anam sana hasret sensiz olan çocukların.

Özlemisin Avrupa ve Anadolu'nun.
Senden bıktım terk ettim,nefes alamadım sensizlikte.
İhanetim hayatım oldu,hep affettin.
Her canlı bir gün ölümü tadacaktır.

Vakit çok geçti anladığımda.
İstanbuldan doğma yazsınlar,
Karaca Ahmet'teki mezar taşıma.

Türkan Sarı
27/04/2005