İstanbul'daki Haylazlık Şiiri - Hakan Ay ...

İstanbul'da haylaz haylaz kaçışan suratlar,en güzel çerçevelerde bir fısıltı gibi çizilir kağıtlara.Geri gelmez güzel yıllar,hayatımı ele geçiren kaypaklık kişisel yaranışların imaresine dikkat çekiyor.Hayatımı nasıl olurda kovboy magandalığından darmadağın ettiğimi soracak olursan,adını belirsiz bir irdeleyiş olarak tanımlamaya çalışırım.Sonunda dünya azgın yaralarımı bir sülük gibi daha da kanatarak,kanımı içerek,yorulan kalbimi daha hızlı çarpıtır.Acılarımı bir kadının terli vücuduna,onu uyandırmadan yüzüne vurduğum nefretlik sözlerimi,alkolden sonraki rahatlamaya bıraktım.Ayyaşlığım rollerle beraber,en iyi senaryo ödülünü alamaz belki ama yaşamdaki adilik,hayırsız evlatların yaptığı başkaldırış sanılan asilik,asillik yolunda büyük bir zedeleme yapacak hayatında.

Konuşacağım kendimle kimi zaman yaptığım gibi.Anlatacağım tek bir kelimede işlediğim günahları.Duymasamda biterken birgün hayatım,giderken bir dünyadan başka bilinmedik kaynar dünyalara,sevdiğim ve sevmediğim bu rüyaların,orada kabusa dönüşmemesi için,aralanmış vicdanımızdan,yaralanmış kalbimizden ve yok olmamış aklımızdan hiç çıkmayacak hikayelerin sonu acaba kötü mü bitecek.Ağlıyorsun dün geceden beri.Makyajın yeni değiştirdiğin yastık yüzünü ne hale getirdi.Yatağın içinde dönüp dolaştığın,uyuyamadığın belli.Yorganı da maf etti günahların.

Artık hiç üzmüyor beni bu yalnızlık ve yalnız kalma korku tripleri.Eğer beni gizlice ağlatacaksa,kapıyı gerçekten yüzüne kapatıp hayatının en bilinmedik köşelerinde mezemi hazırlayıp,rakımı yudumlarken esas yalnızlığın sen değilde, başka bir yalnızlık olduğunu anlarken ve gözyaşlarımın ay ışığında parlamasını bilmezdim ki...Ona ilk aşık olduğumda ruhumun sanki bütün dünyanın en güzel yerlerini gezip gelmiş,en hoş kokuları koklamış,en bilinmedik yerlerin bir haritasını çıkarmış gibi mutluluktan ne kadar mutlu olduğunu anımsamak bile beni çok heyecanlandırır hep.İşte beni sevenler sonunda unuttular beni mutlu eden o halleri...