İstanbul'da tan vakti

Sarhoşluğu değildir
Gözlerimizin,
Fakat bu bakışta yaşayan
Lâle devrinin bozgunla ezilişmiş
Uçsuz bucaksız, lâlezârıdır.

Yenik kralların kıymetli hazinesidir İstanbul
İstanbul toprağı altın,İstanbul taşı kehribar.

Kardeş sofrasına yürür gibi
Ya da muhtaç olur gibi anneye
El uzatan, elimizden mahçup değiliz.

Fabrikalarda,çarşılarda,meydanlarda
Türk,Kürt,Rum,Ermeni değiliz
Yalnızca birer insanız biz.
Ve şehrimizdir bizi kardeş eden annemiz.

Ne zümrüt-ü anka gördük
İstanbul masallarından
Nede uçan ejder.
Cami avlularımızda güvercinlerimiz vardır
Bir de Boğaziçi'nde martılar.

İstanbul'da
Ne huzurlu, ne de bahtiyar
Bir ömrü neşeyle geçirdik
Olmasa da meydanı lâlezar
İnadına bu nemli nefes ve duman
İnadına lâle kosusu.

İstanbul'da
Deniz durgun olur sabahları
Karıncalar su içer.
Yakamoz ışıltılar uçurur
Yapraklarına, çınarların.
Çizgi çizgi yosunlar sarılırken gövdesine
Boğaziçine uzanan kökleriyle
Mutlu olurlar, öyle mutlu olurlar ki...
Birer asır daha isterler Tanrı'dan.
Hiç bir çiğ tanesini kaçırmaksızın
Birer damla ıslanmak için
Bir kez daha, bir yüzyıl yaşamak...

Yüklü gemiler gelir
Uzakdaki denizlerden
Gemiler,bağıra bağıra…
Peşi sıra beyaz atlar gibi koşuşturur dalgalar
Suskun denizi şahlandırmak istercesine,
Gemiler gelip geçer Boğaziçi'nden
Suskun denizi kamçılayarak.

Boğaziçi'nde, tan vaktinde,
Hafif bir rüzgar esintisi
Ve bir insan sesi
Şarkı söylerken uzak ufuklarda...
Üfleyip söndürürken yıldızları
Denizi maviye,ufku kızıla boyarken
Avrasya güneşi.

Hafiften sıyırıp ipeksi kumaşı
Tan vaktinde bir tombul bebek gibi
Güneşin denizden doğdunu düşünürüm.

Gökyüzü ve mavi deniz buluşuken
Gökyüzünde titrer o musıkî...

Sinan'ın gözünde büyür on tuğlalık mezarı
Göğü titretirken kubbelerinde sabah ezanı.