İstanbul'da Nisan Şiiri - Fatma Berrin V ...

Çocuk oldum Nisan ayında İstanbul’da,
Bir uçurtma koştu peşimden…
Kağıt helva yedim, amcam aldı Bebek’te.
Dondurmamı düşürdüm elimden, ben ağlamadım.

Resim yaptım Nisan ayında İstanbul’da,
Yaşlılar, gençler, askerler geçiyordu Taksim’den.
Çocuklara el sallıyordum, renkli törende…
Onlar görmüyorlardı beni, ben ağlamadım.

İlk aşkımı yaşadım Nisan ayında İstanbul’da,
Çamlıca yeşil, yarimin gözlerinden.
Bir lokma simit sıcak, yarimin yüreğinden.
Son olmadı, ilk aşkım giderken, ben ağlamadım.

Kızım doğdu Nisan ayında İstanbul’da,
Defalarca büyüdü ev, defalarca evren.
Kavaklar’a tel bırakmaya giderken,
Evren büyük, evim küçüldü, ben ağlamadım.

Aşiyan’da bir öğle ezanı sonrası…
Gökkubbe masmavi, toprak yemyeşil.
Gözyaşları dökülüyordu üzerime,
Nisan ayında İstanbul’da ben hiç ağlamadım.

Berrin Vanlı