İstanbul'da İdam..* Şiiri - İsa Yılmaz

sessiz bir gece İstanbul’da
yıldızlar ve bir adam sokaklarda
yalnızlığın uluduğu saatlerde
karanlık devasa bu gece
adım adım yürür yer ve gök
Beyoğlu’nda bir sarhoş şarkı söyler
aşk nedir diye sorar heceler
aşk, aşık olmaktır der naralar
çatlar sabır taşı
sabır, taş değil der gecenin sahibi
sabır taş olmaktır isyan günlerinde

sessiz bir gece İstanbul’da
yıldızlar ve bir adam sokaklarda
yalnızlığın uluduğu saatlerde
27 Mayıs bilmem ne tarihinde
bir adam sokağın tam da köşesinde
Taksim’den geçip İstiklal’e adım attığı yerde
mahkum olmuş sanırsın ölüme
oysa hiçbir suç işlemedi şarkı söylemekten başka
ne yassıadada bir yargıç
ne yassıadada bir başbakan
ne yassıadada bir cellat
ne yassıadada bir ilmek
ne yassıadada bir katil
ne yassıadada bir general ki elleri kanlı
sadece sıradan bir insan İstiklal’de
yalnız ve sarhoş
kendini uyanık sanan hainlerden
ve vatansever vatansızlardan
çok daha mutlu
ne darbe yaptı
ne de demokrasi, diye haykırdı
az önce kirli bir barda iki tek attı
gerisi bulanık mı bulanık bir devrandı
gün doğumunda her şeyi unutacaktı
aklına çok eskiden sevdiği bir kadın geldi
onun hatırasına bir şarkı mırıldandı diye
jandarmalar adamı tutup ağaca astı
gerisi angaryaydı
aşktan da öte
özgürlükten de öte
esaretten de öte
hayat koskoca bir rüyaydı
adam ölünce anca uyandı
adalet ecelden sonra mahkemeye vardı
bir tuhaf şey oldu: ceset suçsuz bulundu
katiller “darbe” kahramanı olduğu için dava kapandı
İstanbul’da bir gece, sonsuzlukta iki heceydi: i-dam…

28.V.09