Yine gömüldü karanlığa usulca,
Umutlar ve sevdalar şehri.
Nice acıların sessiz çığlıklarıyla,
Daha bir kara oluyor İstanbul geceleri.
Acımasızca çöker gecen kimsesizlere,
Tıpkı bir karabasan gibi.
İmrenerek gezerken sokaklarda, o panjurlu evlere,
Zifiri karanlık gecelerin alır bendeki beni.
Daha yeniyim buralarda,
Kim bilir ne yıllarım geçecek.
Kaybolup gideceğim belki karanlıklarında,
İstanbul, uğradığıma bin pişman edecek.
Ama böyle olmayacak bilesin!
Ateş böceği olup parlayacağım gecelerinde.
Sen ki Ey! taşı toprağı altın şehir,
İstemesen de tanıyacaksın beni sen de
(22.06.2000 İstanbul)
Kayıt Tarihi : 11.1.2011 19:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!