İstanbul'da Eylül Diye Bir Kadın

istanbul'da gördüm seni
bir metro durağında oturuyordun
eteğin eylülü uçuruyorken
baktım bacaklarına
bunu kötüye yordun
oysa kar yağmıştı saçaklarına

anlatamıyordun bir türlü
anlatsan ürküyordun
ve bütün hüzünlerin eylül için ütülü
telaşlanıyordun

istanbul'da gördüm seni
kırmızıyı ilk dudaklarında gördüm
göz göze gelince
tutsan da nefesini
beni alıkoyamıyordun

biliyorum
ayıp ettim
göğsünün yükselip alçalan denizinde
izledim durdum ikimizin sevişmesini

metrodaki o mekanik sesle
tutup incirli'ye götürdün içimdeki sevinci
eylülü götürdün
eylülden kalan bacaklarını
omuzlarındaki o taze beyazlığı
keşke bırakmasaydın bana bu yaramazlığı
sözünü bile etmezdim dudaklarının
ben ilk dudaklarında gördüm kırmızıyı
dudakların kitap gibi açılıp kapandıkça
soluklandı ömrüm
ve hayaller kurup durdum ayıpça