İstanbul'da Bir Yüreklik Liman

Bir gaflet-i hezeyandı aşk senin dudaklarında
Bense hiç kimseyi sevmemiştim böylesine
Bakmamıştım bu kadar yakından
Ayrılık rengi acıların gözbebeklerine

Gidişinin ardında kalmıştık ben ve sevda
Bulutlarına asmıştım kirpik uçlarımı
Ağlasam yerlere dökülecektin
Ve ben yine seni büyütecektim
Toprak mekanı avuçlarımda

Sende Nilgün çığlıkları başladığında
Beni sen doğuruyordun sensizliğe
İsyanım bir cehennem çukuruydu oysa
Puslu bir arafın günahkar eşiğinde

Ve faili meçhul sevdana dahil değildim artık
Silinmişti dudaklarından tadım bir kelebek ömründe
Yine aşifte aşklar yaşatırdın hercai meşrebinde
Bende kalırdı bir tel saçın kurutulmuş gül misali
Yanındayken okuduğum o kitabın içinde

Uzak tenlerde yaşasan da sevgili
''Nil'' nehrine doğan ''gün''e aşık olsan da
Yalancı bir bahar yaşatsan da gönlüme
Binlerce kadını severek gelsen de geriye
Bir gün fırtınaya yakalanırsa gemin

Unutma sakın;
Halâ,
İstanbul'da bir yüreklik limanın var...