İstanbul'da Bir Hazan Mevsimi

Sen bakardın kabarırdı deniz
Sallanırdı tekneler
Teknelerde bakıl ekmek dumanı
Sen susardın içim acırdı
Yoksun işte sustu vapurlar
İçimi deliyor martı çığlıkları
Hani hayal kurardık
Yedi tepeli şehirde
Adalılar bizden bıkardı
Anadolu hisarıydım ben
Sen Rumeli hisarı
Dudağımda hüzünlü gülüş kaldı

Surda gedik açılmış
Gedikte yakılmış lastik isi
İçilen şaraplar kırılmış
Evsizlerde unutmuşlar bizi
Unutmamış Konstantin
Selamlıyor serviler
Ayakta Karaca Ahmet
Beni görünce geçmişi
Seni sevmek
Öyle büyük bir vakardı

Her mevsim değişirdi saçların
Yazın ekin tarlaları gibi sarı
Sende sevdim en çok kızılı
Kıştı, saçlarını rüzgar okşar
İstanbul kızıla bulanırdı
Şarkılar söylerdim boğaza karşı
Oltama redif takar
Ben şiir yakalardım
Aşk beni tutardı

Bak pencerenden
Tepeden sararmış at kestanesi
Önce en körpeleri
Sonra kocamış kalın yaprakları
Peşinden sürükledin giderken
Kadıköy’ü, Üsküdar’ı
Yağmuru ve martıları
Çağıran sendin hazanı
Giderken çağırdın değil mi?
Son mevsimi, sonbaharı