İstanbul'da Bir Akşam Şiiri - Arif Nazım

'Bütün güzelliklerin yolu sevgiden geçer' diyen gönlümü söküp aldılar yerinden, tüm kötülüklere kapattığım gözümü bir akbaba iğrençliğiyle oydular annem. İstanbul'da bir akşamdı, dostlarımı yitirmiştim, gidecek yerim yoktu anne. Ben ve kavgam yapayalnızdık yağmurun ıslattığı sokaklarda. Ben ki anne, ben kendimi biliyorum. Ben İbrahim nesliyim. Nemrut' ları çoğalan bir devrin mazlum sesiyim. Ben, Rabbim'den has bahçeler içinde has güller istemedim nne. Önkuzu'ya, Öz-men'e ne verdiyse onu istedim... Dualarım kabul gördü anne. İstanbul'da bir akşamdı; vurdular, vurdular, vurdular beni anne.'

İstanbul'da bir akşam, elimde bir cigara
Üstelik sırılsıklam, bir de yağmur yağmakta
Attılar beni kör kuyulara
Anacığım senden başka kimse ağlamaz bana.

Üşüyorum, kimse yok dört duvar arasında
Hayalim dolaşıyor Taksim Tepebaşı'nda
Vurdular beni karanlıklarda
Anacığım senden başka kimse ağlamaz bana.

Bu yerde adım adım tüm duvarları saydım
Al fistanın yerine beyaz kefeni giydim
Attılar beni kör kuyulara
Anacığım senden başka kimse ağlamaz bana.