İstanbul'da Bir Akşam Şiiri - Hikmet Küçük

Kadıköy-Eminönü vapurundayım,
Efkarıma, rüzgarı da ortak ettim.
Rüyada mıyım, masalda mıyım bilmem,
Çayın dumanıyla daldım, ben de gittim.

Ciğerlerimde temiz yosun kokusu,
Güneş batıyor, boğaz yanmakta.
Martı seslerine karışan,
Dalgalar geçmişi anmakta.

Dört bir yanı seyre daldım,
Yaşlı bir çınar bana bakıyor.
Altı koca yüz yıl, dillendi birden,
İstanbul’da zaman tersine akıyor.

Tepeler şehri bu şehir,
Yukarıdan Çamlıca el sallıyor.
Kurulmuş şehrin ufkuna,
Aşağılara selam yolluyor.

Deniz, yüzümde köpük köpük,
Sağda Kız Kulesi, poyraz kollar.
Sol yanımda Eminönü,
Orada buluşmuş bütün yollar.

Beykoz, Kanlıca ışıl ışıl,
Bir de Üsküdar ve Salacak...
Yarıştalar, hangisi gökten,
Yıldızları alacak.

Kıtaları kavuşturmuş,
Köprüde sıra sıra ışıklar.
Yeniden aşık olur burada,
Aşığız diyen nice aşıklar.

Topkapı, ne de mahzûn,
İki yanına surları almış.
Gelen geçeni duymuyor,
İç çekip, geçmişe dalmış.

Bir yokuşun başında Galata,
Gün batımında daha bir heybetli.
Yerinden etrafı süzüyor,
Bazen de küser bakarsın kasvetli.

Yanaştı vapur, meydandayım,
Hani kuşlar? Yeni Cami pek sessiz.
Bir ben varım bir de gölgem,
Akşamları Mahmutpaşa kimsesiz.

Bâbıâlî’yi tırmandım,
Karşımda Sultanahmet, dimdik başı.
Öteden laf atıyor Ayasofya,
Yüz yıllardan arkadaşı.

Bir şehir ki, görmeyen bahtına yansın,
Görenler gözlerden sakınır.
Bazen de aşıklar,
O’ndan sevgiliyi kıskanır.

(Eskişehir 10/4/2005)