İstanbul Da Bir Ahmet Şiiri - Zeki Tepe

Geceler uyur,istanbul un karanlığında.
Deniz uyur,yıldızlar uyur,martılar uyur.
Kız kalesinden,denize yansıyan yakamoz uyur.
Yalın ayak dolaşan Bir Ahmet amca uyumaz.

Yalnızdır, yalnızlığın tek koğuşlu hücrelerinde.
Gardiyanı yoktur bile onu gözleyecek.
Sokaklar alabildiğince,avlu atma yeridir.
Aç tok gecen zamanla arkadaş olmuştur bile.

Zaman onun için nasıl geçmiştir,bilinmez.
İstanbul ‘un isten bol sokaklarında.
Göz gözü görmez olmuştur,onun dünyasında.
Sevgiler yalandan ibarettir
Dostluklar ise ölmüştür, Bir ağlayanı yoktur Bile.

Eski günlere dalar,Ahmet amca.
Gözlerini bur buğu sarar birden.
İstanbul da ağlar o zaman,bardak tan boşalırcasına.
Ağlar tüm sokaklar,Ahmet amca ile beraber Koyun koyuna.

Herkesin unuttuğu insanlığa,acır istanbul.
Vefalıdır, kaç yüzyıl gemcesine rağmen.
N insanları koynuna almıştır,bilinmez.
Bir Ahmet amcayı da alsa çok mudur.

Sabah herkes den önce kaldırır,Ahmet’i istanbul.
Yeni evli bir gelin,edasıyla.
Arkasından bir bakışı vardır,Ahmet amcaya.
Sen ne ilksin ne de teksin bu hayatın
İstanbul da gecen zaman aralığında..