İstanbul'da Beklemek Seni

Gözlerimdeki son ışık söneli çok oldu
tek tek yitirdim tüm umutlarımı
ve kavgalarımı hayata dair
bak işte eskidi yüzüm, buruştu tenim
bir kibrit çöpünün ucunda yandı hayallerim
bir bir geçti hayatımdan kara trenler
hiçbir şey yok geçmişe dair ellerimde
geberiyorum sensizlikten takatim yok ölüyorum
yüzümdeki çizgiler kadar emin olsam da gelmeyişinden
hâlâ seni bekliyorum...

artık ne yazacak bir kalemim var
ne de beni ilk tanıdığın gibi beyaz sayfalarım
dedim ya kalmadı hiçbir şey geçmişe dair
ne lodos, ne kadıköy, ne harem, ne beyoğlu
her beyaz şey gibi çabuk kirlendi hayatım
oysa şarkılar söyleyerek gidecektik İstanbul'a
'mavi patiskaları yırtan gemileri'yle bekleyecekti bizi
o bize layık olacaktı biz de ona hatırla
hatırla ki öne düşsün başları deyyusların! ...

şimdi;
kirli hayatım, hasta kalbim ve yaşlı bedenimle
haydarpaşa'da sabahlıyorum
gelen her treni selamlayarak
<her trenin rengi gibi emin olsam da gelmeyişinden>
hâlâ seni bekliyorum! ...