İstanbul'da Aşk Şiiri - Yunus Emre 6

Hüzün şehriydi İstanbul
Suçumuz sevmekti
Çok sevmekti.
Bırakıp gidesi geliyordu hep 

Terk etmek istiyordu bazen
Kaçıp gitmek istiyordu beden
Taşı toprağı altın olsa kaç yazar?
Umutlar tükendi azar azar 

Son göz göze geldiği
Sarılıp veda ettiği,
Köprüye, baktı son kez
Bazen onu toprak bile kabul etmez 

Tükenmeyen sevdasını düşündü
Zindanlardaki mumlar söndü
Gitme vakti geldiği gibi
Vicdanı karanlıklara büründü. 

Usulca gelmeli gerçek aşk
Derin bir fısıltı gibi
Yakıp yıkamıyorum köprülerini,
Sende geçersin belki. 

Kalbimdeki İstanbul’dan vazgeçemiyorum
Ne senden ne tarihinden
Biraz da aşktan mahrum
Koparıp da atamıyorum içimden 

Artık ölüm müstahak
Herkes bıkmış bu hayattan
Yaşamak belki de nahak
Herkes ister, birinin dizinde yatmak 

Sonbahar gelmeden,
Yapraklar sararmış.
Bazılarının da taştan kalbi,
Henüz daha yontulmamış. 

Bazılarına konuşmak, derdini anlatmak
Bir elma gibi yasaklanmış.
Gecenin bir yarısı eve gelen aşk sarhoşu
Henüz bu gece sızamamış. 

Aşk ve sarhoşluk...
Aynıdır aslında.
Ne gizlin vardır artık,
Ne muhakemen. 

Ne sabahları ayılabilirsin,
Ne kadar durmak istesen de.
Ama kolay ayrılabilirsin,
Ölümüne sevsen de.