İstanbul'da Şiiri - Selçuk Tekçe

Yalnızlığın son raddesindeyim
Ütopik hayallerle uğraşmıyorum
Özlüyorum...
Kim bilir nerdesin simdi
Evinde, yolda, arkadaşlarınla
Ama bensiz
Benden uzakta...
Gözlük camlarının ardında kocaman bir dünya
Siyah saçlarında engin bir sonsuzluk
Yüreğimde bitmeyen bir yorgunluk
Saçmalıyorum son günlerde
Seni özlüyor haykırıyor yoruluyorum
Ağlıyorum kimi zaman
Ellerimi yüzüme götürdüğümde
Gözlüğüme dokunuyor seni hatırlıyorum.
Yüzündeki sevimli tüyler geliyor aklıma
Her tıraş oluşumda
Ne zaman geceyi seyretsem saçların düşüyor usuma
Özlüyorum.
İstanbul semalarında kuş oluyorum rüyalarımda
Seni görüyorum yukardan
İzliyorum saatlerce
Sevgilinle buluşmanı, el ele tutuşmanı...
Kıskanıyorum inceden
Onu her öpüşünde ölüyorum.
Bir balık oluyorum boğazın serin sularında.
Bir kartal Yakacık sırtlarında
Geceleri rüzgar olup odana geliyorum.
Haberin olmadan yanına uzanıyorum usulca
Isınıyorum gizemli sıcaklığında ki
Eriyorum...
Musluğunda ki su oluyorum.
Bardağına dolup vücuduna giriyorum.
Senin her hücren sevgimle dolduruyorum da
Haberin olmuyor.
Öğretmen oluyorum sonra
Sınıfına gelip.
Sana aşkı öğretmek istiyorum;
Yapamıyorum...
Asfalt olup ayaklarına yatıyorum.
Sevgimi çiğnediğin gibi beni de çiğniyorsun
Her eve gelişinde
Okula gidişinde
Her basışında üstüme ağlıyorum da
Haberin olmuyor duymuyorsun
Yağmur oluyorum İstanbul’da
Sen ıslanırken senin yüzünü öpüyorum
Dudaklarını ıslatıp öpüyorum...
Sarıyorum seni sımsıkı...
Saçmalıyorum son günlerde
Seni özlüyor haykırıyor yoruluyorum
Ağlıyorum kimi zaman
Ellerimi yüzüme götürdüğümde
Gözlüğüme dokunuyor seni hatırlıyorum.
Yüzündeki sevimli tüyler geliyor aklıma
Her tıraş oluşumda
Ne zaman geceyi seyretsem saçların düşüyor usuma
Özlüyorum.