İstanbul...çıkamıyorum Şiiri - Kalender ...

Kim gidebilir bu şehirden
Kim/ARKADAŞ
Battıkça boğuluyorum derken
Gıdıklıyor bu şehir
Dağılıyorum arkadaş
Toplanamıyorum
acı tatlı değil ama
Limon gibi ekşi-sarı
Yani ateşin sarısı.
Yanıyorum...

Koridor boyu
Üç yüz altmış derece
Heyecanlı ve şaşkınım
şehri nevizade’de
Turşu tadında İstanbul iştahlanıyor
Mezeler çiçek bahçesi gibi
sulanıyorum...

Kalabalıkları anladık ama
Rakılar ne güzel de martılar gibi
Kanatlanıyor
Şerefe…

Ve
dünya ya boyanmış yedi kıta
Yedi renk
İstiklal de.
Baştan başa her derde deva
Gizli bir AŞK
Aşağı yukarı
Başım dönüyor...
Girdikçe çıkamıyoruz
Bu şehirden
A l ı ş ı y o r u z...

Koşuyoruz bir baştan bir başa
Esir kamplarında saniyelere dolanmış
Esirleriz/ soluk soluğa
İniyoruz metrolara.
Savaşa gider gibi patlamış yüzlerle
Tıklım tıklım/ kavgalı/ itiş tıkış
Metrobüsler doluyoruz
Nefesim tutuluyor
Boğuluyoruz...

Kim hangi kötülüklere batmış olsak da
Bizden çıkanlar bunlar
Ama coşkun ve hüzünlü
kahkahalarla katılmış her türlü halimizle
darma dağın
İstanbulla oyun içinde
oyun
Oynuyoruz…

kaçmakta isteriz
Çok az bir zaman geçerken
Boğaz köprüsünden
Bir prenses/ Tanrıça’ya bakar gibi büyülü...
Yüzünü gösteren bir şehir/ Bir taç yapraklı prenses
Görüyoruz...
Gözlerimizdeki mavileri
Yeşilleri/ Beyazları
Alıp atıyor dalga dalga/ marmara’ya
Ölüyoruz...

Gel çıkalım kanlıca Mihrabat'a
gözlerin
gözlerimden pırıl pırıl ağlamak dökülüyor
İRONİK/ Kavgalı ve ateşli bir İstanbul
Başı üstünde/ Mehtabında kızıla çalan
‘bu şehir bizim”
yanıyorum…

Kim gidebilir bu şehirden
Arkadaş…

BOĞULUYORUM…
BAYILIYORUM… …
ÇIKAMIYORUM…. ... ...

Kalender kılıç,İstanbul-Üsküdar 18-03-2013