İstanbul Çeşmesi Şiiri - Yılmaz Aybar

İstanbul bir çeşme idi geçmişte,
Bir incelik, bir güzellik çeşmesi,
Masal iklimine artık göçmüş de,
Gelir uzaklardan sadece sesi.

Akardı tarihin derinlerinden,
Itrî’nin, Sinan’ın torunlarından,
Gür bir zevk selinin ürünlerinden
Örnekler sunardı her bir köşesi.

Akardı Pendik’ten tâ Çekmece’ye,
Mevsimden mevsime, günden geceye,
Yöneltirdi yürekleri yüceye
Şairlere ilham olan neşesi.

Akardı Nedim’den Yahya Kemal’e,
Şiirlere, şarkılara, gazele,
Benzerdi bir çağıltılı güzele
Gönülden gönüle taşan bestesi.

Akardı hem de kaç koldan gelerek,
Denizden, mehtaptan, gülden gelerek,
Uçan kuştan, esen yelden gelerek,
Yedi şadırvandı yedi tepesi.

Akardı Haliç’te, Boğaziçi’nde,
Ada sahilinde, söz-saz içinde,
Bir sebildi anlatılmaz biçimde,
Gelmemişti yeryüzüne öylesi.

Akardı da, günden güne kurudu,
Her yanını çoraklıklar bürüdü,
Kim derdi ki bir vakitler var idi?
Kaldı ancak anılarda gölgesi..