ISTANBUL, Boğaziçi'nde Bir Düştür Umutlar..

Cebimde uçurumlarını taşıdığım Şehir!
Ararken seni içimde, nereye bassam mayın!
Tutunamıyorum, ellerim sana nasır
Güzelliğinden başka hiç bir yerine …
Seni hep gözyaşımın içinde sakladım
Tutabilmek için seni
Bir bilsen ne kadar ağladım.
Ah İstanbul.
Hep anlattılar güzelliğini
Hal bu ki;
Benim sevgim anlatamadıkları kadardı.
Anlatmalıydılar seni
İliklerime kadar anlatmalılardı.
Anlattıkları kadar bildim seni,
Anlatanlardan daha çok sevdim seni!
Ah İstanbul ah!
Ne kadar çok isterdim,
Martılarına veremediğim ekmek kırıntılarını
Seninle paylaşmayı.
Ne kadar çok istedim ah! İstedim!
Korkusuzca yanına yaklaşmayı.
Ya sen!
Ah Istanbul!
Dedim ya göz yaşlarım da saklıydın.
Dokunmak istedikçe sana,
Ağlıyordum doyasıya…
Bir an da avuçlarımda büyüyordun, özlem özlem.
Bir Cuma vakti!
Evet! bir Cuma vakti Sultanahmet de, Eminönü'nde
Secdeye getirseydim alnımı, ah alnımı
Seni güzelleştiren rabbime.
Dua etmek isterdim fevç fevç,
Kavuşmak için her yerine.
Ah İstanbul ah!
Ne sen sor ahımı
Ne de ben anlatayım vahımı…
İlliğinde niyetlenmek
İftar vakti Oruç açmak! !
Doya doya Kızkulesine bakmak.
Ve âşık olmak istemiyorum sana
Ne olursun çalma beni benden.
Ah İstanbul! ..
Sen misin içimde, ben miyim içinde
Konuş_sana! ..
Sen! benim…